Infekcje wirusem brodawczka ludzkiego (HPV – Human Papilloma Virus) są częstą chorobą przenoszoną drogą płciową. Problem wstydliwy jak i kłopotliwy. Jak dotąd odkryto ponad 100 typów wirusa HPV. Nie każdy z nich jest przyczyną kłykcin kończystych. Do podstawowych należą typu 6 oraz  11. Występują także inne 40, 42, 43, 44, 54, 61, 70, 72, 81, 89 mogące dawać inne typu brodawek. Wiele wirusów HPV powoduje brodawki płaskie, brodawki rąk, stóp i inne. Niektóre podtypy wirusa HPV mogą mieć charakter onkogenny – są przyczyną nowotworów narządów płciowych, narządów jamy ustnej oraz krtani. Do nich zaliczamy typ 16, 18, 26, 31, 33, 35, 39, 45, 51, 52, 53, 56, 58, 59, 66, 68, 73, 82. Szacuje się, że około 75% ludzi miało kontakt z jednym z wirusów HPV. Większość z nich, z powodu możliwego bezobjawowego przebiegu schorzenia, nie wie o infekcji. Tym sposobem stają się też zakaźni dla innych.

Zmiany chorobowe kłykcin kończystych mają charakter drobnych brodawkujących grudek. Mogą wzrastać i stawać się większe tworząc kalafiorowate twory. Zwykle lokalizują się w okolicy zewnętrznych narządów płciowych, okolicy odbytowej, ale także w pochwie, odbytnicy, czy jamie ustnej.

Do zakażenia dochodzi na skutek kontaktu skóry oraz błon śluzowych głównie na drodze stosunków seksualnych, przede wszystkim niezabezpieczonych. Do tego zaliczamy zarówno stosunki waginalne, analne jak i oralne. Okres pojawiania się zmian na skórze jest różny i może wynosić od 3 tygodni do nawet 6 miesięcy.

Czynnikami ryzyka infekcji jest młody wiek inicjacji seksualnej, stosunki niezabezpieczone, liczni partnerzy seksualni, stosunki analne oraz homoseksualne, antykoncepcja doustna. Nieświadomi infekcji partnerzy mogą zarażać kolejne osoby.

W przypadku zaobserwowania zmian skórnych należy koniecznie zgłosić się do lekarza w celu przeprowadzenia diagnostyki i leczenia. Obraz kliniczny jest charakterystyczny, natomiast w przypadkach wątpliwych możliwe jest pobranie biopsji i badania histopatologicznego, lub też wykonania wymazów z okolic błon śluzowych. Przeprowadzana jest diagnostyka molekularna oraz genetyczna w celu ustalenia podtypu wirusa. Z uwagi na możliwość przeniesienia także innych infekcji, w momencie rozpoznania choroby zależnej od wirusa HPV należy wykonać także diagnostykę w kierunku zakażeń wirusem HIV, HCV, HBV, kiły, rzeżączki, chlamydii oraz mikoplazmy.

W przypadku każdej infekcji wskazana jest jak najszybsze rozpoczęcie leczenia. Należy pouczyć pacjentka o tym, że jest zakaźny i do czasu zakończenia kuracji powinien zachować wstrzemięźliwość seksualną.

Wyróżniamy metody farmakologiczne i niefarmakologiczne leczenia tej infekcji. Do metod farmakologicznych zaliczamy stosowanie leków zewnętrznych (preparatów podofiliny, imikwimodu), które powodują zniszczenie komórek wirusa. Preparaty mają postać kremu lub płynu i są aplikowane na zmiany skórne. Wśród metod niefarmakologicznych wyróżniamy leczenie laserowe laserem CO2, krioterapię, elektrokoagulację, terapię fotodynamiczną z zastosowaniem środka fotouczulającego – powodują one zniszczenie i usunięcie zmian wirusowych. Niestety nie istnieją leki doustne do terapii infekcji wirusami HPV. Dostępne są natomiast szczepienia, które mogą zapobiegać zakażeniu pewnymi typami. Stosowane są głównie jako profilaktyka raka szyjki macicy. Chronią przed kilkoma typami wirusa, onkogennymi. Szczepienia zaleca się podawać przed rozpoczęciem aktywności seksualnej w schemacie 0,2,6 miesięcy.

 

kk

kk2